رنده‌های تراشکاری را باید اصولاً به‌طوری مواظبت نمود که کوچک‌ترین صدمه‌ای به لبه برنده آن‌ها وارد نشود زیرا در هر نوبت که آن‌ها را تیز کنند علاوه بر به هدر رفتن مقداری از فلز قیمتی مقداری هم از وقت پرارزش بیهوده تلف می‌شود. بدیهی است که لبه‌های برنده پس از مدت زیادی کار قابلیت برش خود را از دست داده و کند می‌شوند و کار با چنین رنده‌های کندی موجب اصطکاک و تولید حرارت بیشتری شده و نتیجتاً سطح خارجی کار هم ناصاف در می‌آید در موقعیکه رنده را از نو تیز می‌کنند لازم نیست که تمام لبه برنده صدمه دیده آن را از بین ببرند بلکه انجام این عمل در چند مرحله به‌طوری‌که پس از هر مرحله مقدرای با آن کار شود به صرفه نزدیکتر است.
برای سنگ زدن رنده قاعدتاً بایستی به ترتیب اول با سنگ خشن زبر و بعد با سنگ نرم رنده را تیز کنند. بهتر است که برای انجام این منظور از سنگ بشقابی استفاده شود. موقعی که رنده را با سنگ نرم آماده می‌کنند باید توجه داشته باشند که زوایای لازمی که با سنگ زبر به آن داده شده از بین نرود.
در مورد تیز کردن ابزارهایی از فلزات سخت ابتدا بدنه آن را به وسیلهٔ سنگی از جنس الکتروگروند تیز کرده و بعد برای تیز کردن تیغچه آن که از فلز سخت است از سنگ دیگری که جنسش کاربید است استفاده می‌نمایند.
برای تیز کردن قلم نکات ذیل باید مراعات شود:
- سنگ باید در خلاف لبه رنده حرکت داشته باشد.
- فشار برنده باید متناسب باشد.
- در مورد سنگهایی که به وسیلهٔ مایعی باید خنک شوند لازم است مایع خنک‌کننده به حد کافی در جریان باشد.
- از توخالی کردن سطح آزاد رنده باید امتناع کرد.
- زاویه برنده رنده را بایستی با شابلون مخصوص آزمایش کرد.
- سنگهایی که چرب شده یا از حالت دایره‌ای خارج شده باشند ابتدا به وسیلهٔ دستگاه مخصوص صاف و آماده گردند.